ေအးစက္ေနတဲ့
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕
မီးေလာင္ထားတဲ့
သစ္ငုတ္တိုေပၚမွာ
ဖက္ၾကမ္းေဆးေပါလိပ္ကိုဖြာရႈိက္ရင္း
ကာရန္မဲ့တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
သံစဥ္တစ္ခ်ဳိ႕နဲ႕ေရာစပ္ၿပီးေတာ့
ေတးသြားတစ္ခုအျဖစ္သီဆိုေနခဲ့မိတယ္။
မညီမညာတိုက္ခတ္လာတဲ့
ေလေျပေလးေတြက
ေလွာင္ရယ္သံေတြနဲ႕
အတူ အားေပးေနခဲ့တယ္။
ဘ၀ရဲ႕ခါးသီးမႈေတြကို
ေကာ္ဖီအျဖစ္ဖန္တီးလိုက္တယ္။
ရင္ဆိုင္ေနရတဲဲ့
ဒုကၡေပါင္းစံုက သစ္ငုတ္တိုျဖစ္လို႕ေပါ့။
နာက်ည္းမႈေတြကို
ေဆးလိပ္ထဲမွာ ထည့္ဖြာၾကည့္မယ္။
ခ်စ္သူမ်က္၀န္းက
မုန္းတီးမႈေတြကို
မီးေတာက္တစ္ခုအျဖစ္
အသံုးခ်လိုက္မယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ရင္ခုန္သံေတြတိတ္ဆိတ္ေနမယ္။
မထင္မွတ္ဘဲ
ေကာင္းကင္ႀကီးဆီက
အၿပံဳးတစ္ခုထြက္က်လာလိမ့္မယ္။
ဒါဟာ ငါ့အတြက္ေတာ့
အားေဆးတစ္ခြက္ေပါ့။
ပရိသတ္မရွိေတာ့ေပမဲ့
ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့ အရသာက
ငါ့အတြက္ေတာ့
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးရသလိုပါဘဲ။
ရင္ထဲက သံစဥ္ေတြ
ျဖာက်လာတာ
တစ္ခ်ဳိ႕သူေတြအတြက္ ဟာသေတြ
ျဖစ္ေနမဲ့
ေရးခဲ့တဲ့ငါဟာ ခံစားခ်က္
ဗလပြနဲ႕ပါ။
သံေယာဇဥ္ေတြကို ဂဏန္းတပ္
မခံစားတတ္တဲ့သူေတြ
ဒဏ္သင့္ေနလိမ့္မယ္။
က်ိန္စာေတြ
ျပယ္သြားတဲ့တစ္ေန႕
သံစဥ္ေတြေမ့ေနခဲ့ရင္
မိတ္ေဆြ - - - - - - - - - ။
`` သင့္ ႏွလံုးသား
ဘယ္ေသာအခါမွ ရွင္သန္မွာမဟုတ္´´
စာေပ အႏုပညာဆိုတာ ဒီလုိပါပဲ...ခံစားသူနဲ႔ ဖန္တီးသူ...ရင္ခ်င္းနီးစပ္ ႏွလံုးသားခ်င္းအပ္မိမွပဲ ခံစားခ်က္တူမွ် ထပ္တူခံစားၾကရတာေပါ့...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံစားရသမွ် ေရးခ်ျဖစ္တဲ့ စာတစ္တိုေပတစ္စဟာ ကိုယ့္အတြက္ အမွတ္တရတစ္ခုခု ျဖစ္က်န္ခဲ့ရင္ကိုပဲ ေက်နပ္ေနၾကရစၿမဲပါ...
ReplyDelete